Drodzy Czytelnicy

   Zaczął się nowy rok szkolny, a wraz z nim ukazał się kolejny numer pisma wydawanego specjalnie dla Was. Poruszamy w nim nowe zagadnienia, bazując jednak na tym, o czym pisaliśmy w poprzednich numerach. Dlatego zachęcamy do nabywania wcześniejszych egzemplarzy „Świata Matematyki”, co umożliwi zrozumienie nowych zadań – można je zamówić jako prenumerata.

   W siódmym numerze „Świata Matematyki” z czterech artykułów aż dwa zostały poświęcone zadaniom starym, i to bardzo starym, bo liczącym nawet ponad 500 lat. Jedno z nich ukazało się po raz pierwszy w książce wydanej w 1494 roku, a drugie pochodzi ze sławnego w całej ówczesnej Europie turnieju matematycznego, jaki rozegrany został w 1225 roku w Pizie we Włoszech. Sława tego turnieju rozeszła się po całej średniowiecznej Europie za sprawą nadzwyczajnego gościa, który zaszczycił go swą obecnością, nadając mu w ten sposób olbrzymią rangę. Otóż w turnieju tym osobiście wziął udział – oczywiście, jedynie w roli obserwatora, a nie uczestnika – władca Imperium Rzymskiego, Fryderyk II.

   Jedno z zadań, które zostało rozwiązane w niniejszym wydaniu „Świata Matematyki” w artykule zatytułowanym „Średniowieczna »olimpiada matematyczna«”, skłania do zadumy i każe pochylić głowę z szacunkiem nad umiejętnościami niektórych średniowiecznych matematyków.

   Zadanie na turnieju przedstawione do rozwiązania Fibonacciemu, było tak trudne, że przy zastosowaniu współczesnych metod trzeba posłużyć się w najlepszym przypadku równaniem czwartego stopnia z dwiema niewiadomymi. Z tej przyczyny z rozwiązaniem tego zadania nie radzi sobie obecnie wielu utytułowanych wykładowców matematyki na wyższych uczelniach. Jak w takim razie my się uporamy z jego rozwiązaniem? Otóż zastosujemy średniowieczne metody rozwiązywania zadań, dzięki którym rozwiązanie to stanie się zrozumiałe nawet dla uczniów szóstych klas szkół podstawowych. Staramy się, by cechą charakterystyczną „Świata Matematyki” – jako czasopisma wydawanego specjalnie z myślą o młodzieży szkolnej – była jego wyjątkowa przystępność i to mimo, że na jego łamach omawiane są często zagadnienia zaliczane w matematyce do nadzwyczaj trudnych, jak chociażby zadanie „Najsławniejsze zadanie rozwiązane przez Fibonacciego”.

   Z kolei artykuł „Długie sumy” dotyczy problemów związanych z szybkim obliczaniem nieraz nawet niezwykle długich sum, która to umiejętność jest powodem niekłamanego podziwu, jak również zazdrości ze strony kolegów a nawet samych nauczycieli.

   Wszystkim naszym Czytelnikom życzę owocnej lektury, która skutkowałaby możliwie jak największą liczbą ocen celujących z matematyki.

Eugeniusz Sikorski
redaktor naczelny