Równanie to złoty klucz, który otwiera wszystkie sezamy matematyczne. Równania układają nie tylko specjaliści różnych współczesnych nauk, ale układali je również – rozwiązując swoje nietrudne problemy – ludzie przed tysiącami lat.
    Matematyka, poczynając od XIV wieku, legła u podstaw nauki nowożytnej, za pomocą równań wyjaśniających rzeczywistość. To dzięki tak pojętej nauce nowożytnej stworzona została współczesna cywilizacja techniczna, którą przyjął i stosuje cały świat.
    Dlatego właśnie rozwiązywanie równań zajmuje centralne miejsce w nauczaniu matematyki w szkole. W szkole podstawowej i w gimnazjum rozwiązywane są równania pierwszego stopnia i ich układy, natomiast w liceum i innych szkołach ponadgimnazjalnych rozwiązywane są równania drugiego stopnia i ich układy oraz inne szczególne, mniej ważne równania, jak na przykład równania pierwiastkowe, wykładnicze czy logarytmiczne.

   Nic natomiast nie mówi się w szkole o niezwykle ważnej klasie równań, mianowicie o równaniach nieoznaczonych, zwanych również równaniami diofantycznymi. Bez umiejętności rozwiązywania tego rodzaju równań stajemy całkowicie bezradni wobec wielu zagadnień. Nie będziemy potrafili ich rozwiązać.
Omawianie metod rozwiązywania równań nieoznaczonych jest najwspanialszą tematyką, jaką można sobie wyobrazić do realizacji na zajęciach kółka matematycznego.
   W tematykę zagadnień rozwiązywania równań nieoznaczonych wprowadza nas książka „O rozwiązywaniu równań w liczbach całkowitych” autorstwa Wacława Sierpińskiego (wznowiona przez PWN w 2009 roku), który z charakterystycznym dla siebie zacięciem popularyzatorskim, jak i pedagogicznym, prowadzi nas poprzez niezwykłą, mało znaną krainę, przez którą podróż zaowocuje opanowaniem umiejętności rozwiązywania szeregu rodzajów równań nieoznaczonych. Bez wątpienia książka ta powinna znaleźć się w biblioteczce każdego nauczyciela matematyki.


Eugeniusz Sikorski
Redaktor Naczelny
„Świata Matematyki”