Jesienią tego samego roku zaobserwował przechodzenie Wenus od nowiu do pełni – fazy Wenus, które wcześniej opisał Kopernik. 

    Pierwszym i jednym z nielicznych, którzy dali wiarę odkryciom Galileusza był Kepler. W jednym z listów do niego Galilei pisał: „Co powiesz o tych filozofach naszej wszechnicy, którzy mimo wielokrotnych propozycji, nigdy nie chcieli planety lub Księżyca obejrzeć przez teleskop... Jakżebyś się śmiał, gdybyś mógł usłyszeć, jak najbardziej uznany filozof naszego uniwersytetu starał się nowe planety oderwać z nieba argumentami logicznymi niby formułami czarodziejskimi.” (przytaczam za: Historią filozofii Władysława Tatarkiewicza).

    O swoich odkryciach Galileusz powiadomił w Gwiezdnym posłańcu (Siders nucius 1610). Ten „donos” o mnogości ciał niebieskich stał się dla wykształconych ludzi tamtej epoki prawdziwą sensacją. Uczony znalazł wtedy uznanie u znaczących postaci epoki. Należeli do nich papież Paweł V i książę Toskanii Cosima II (który mianował Galileusza swoim nadwornym matematykiem i filozofem) oraz Mateo Barberini (późniejszy papież Urban VIII, który nie zdołał uchronić uczonego od wyroku inkwizycji). Niepokój urzędu Kościoła wzbudziły dopiero następne prace Galileusza, w których zaczął bez ogródek popierać heliocentryczną teorię Kopernika. Został wówczas wezwany do Rzymu i zobowiązany do zaniechania głoszenia zasad heliocentryzmu jako sprzecznych z kosmologią biblijną. Złamał jednak ten zakaz (stwierdził przecież obrót Słońca wokół osi i wyznaczył okres jego obrotu; co uzasadniało teorie Kopernika) i poważniejsze problemy czekały go około roku 1632. Wówczas - po publikacji Dialogu o dwóch głównych systemach wszechświata: ptolemeuszowym i kopernikowym - schorowany (prawie ślepy wskutek obserwowania Słońca) i niemłody już Galileusz stanął przed trybunałem inkwizycji po raz drugi. Podczas procesu został zmuszony do publicznego odwołania swoich poglądów. Dialog trafił na Indeks ksiąg zakazanych, a Galileuszi resztę życia spędził pod nadzorem inkwizycji w domu rodzinnym w Arcetri koło Florencji. Mimo odosobnienia kontynuował swoją pracę naukową. Zanim w 1637 roku stracił wzrok odkrył jeszcze librację Księżyca (wahadłowe ruchy globu księżycowego), a w roku 1638 opublikował słynne Rozmowy i dowodzenia matematyczne z zakresu dwóch nowych umiejętności - zbiór swoich podstawowych prac z zakresu mechaniki. 

    350 lat po śmierci uczonego papież Jan Paweł II, przepraszając w imieniu Kościoła, przyznał, że potępiając Galileusza Kościół rzymskokatolicki popełnił błąd. W XVIII wieku powstała legenda (ponoć dzięki londyńskiemu dziennikarzowi G. Baretti, który przypisał Galileuszowi tę ripostę), że odpowiadając na zarzuty inkwizycji uczony wyrzekł słynne do dziś słowa e pur si muove -„a jednak się kręci”. Inni źródła donoszą, że były to ostatnie słowa Galileusza.

    Odkrycia i poglądy Galileusza przyczyniły się do powstania nowoczesnego przyrodoznawstwa, które koncentruje się na badaniu przyczyn zjawisk i praw nimi rządzących, za pomocą rozumowania opartego o metody eksperymentalno-matematyczne.

Ciekawostki

    Galileusz, chciał udowodnić, że światło nie porusza się z nieskończoną prędkością, jak nie obserwując żadnych zjawisk, które miałyby temu zaprzeczać, powszechnie wówczas sądzono. W tym celu postanowił dokonać pomiaru prędkości światła. W przeprowadzanym za miastem, na dwóch wzgórzach (odległych od siebie o około 1,6 km) eksperymencie wziął udział także jego pomocnik. Panowie mieli do dyspozycji dwie latarnie i zegary wodne. Przy ich pomocy usiłowali zmierzyć czas jaki upłynie od odsłonięcia latarni przez jednego z nich, a spostrzeżeniem jej światła przez obserwatora na sąsiednim wzgórzu. Chociaż zegary wodne nie sprostały pomiarowi w mikrosekundach, Galileusz dalej, niezrażony tym, sądził, że szybkość światła nie jest nieskończona. Uważał, że jest po prostu tak duża, że przy użyciu dostępnych dla niego metod niemierzalna.

    Do czasu Galileusza panowało przekonanie, że ciała niebieskie mają doskonałe kształty. Dlatego kiedy Galilei zobaczył na powierzchni Księżyca góry oraz doliny, a także obszary, które uznał za morza i ogłosił, że satelita Ziemi „nie jest gładki” wzbudziło to sprzeciw części uczonych. Tak też było, gdy odkrył plamy na Słońcu. Jeden z jego przeciwników argumentował wówczas, że plamy słoneczne nie mogą znajdować się na samym Słońcu, gdyż Słońce ze swej natury jest ciałem najbardziej świecącym i dlatego nie może wyłonić z siebie ciemności, która jest przeciwieństwem jego natury.

    W październiku 1989 r. z promu kosmicznego Atlantis wystrzelono sondę kosmiczną, nazwaną na cześć uczonego Galileo. W 1995 dotarła ona do Jowisza i weszła na orbitę tego gazowego olbrzyma, którego cztery największe księżyce zobaczył Galileusz 385 lat wcześniej. Na orbicie Jowisza pracowała siedem lat. Jej zdjęcia pokazały, że na Io są czynne wulkany, a na Europie dostrzeżono ślady wskazujące na istnienie, ukrytego pod lodem, oceanu (NASA nie zdecydowała się jednak na dokładniejsze jego badanie). We wrześniu 2003 roku, po wypełnieniu swojej misji sonda Galileo,  została skierowana w gazowe „czeluści” Jowisza, gdzie spłonęła.

    Rok 2009 został ogłoszony przez UNESCO (decyzją potwierdzoną przez Zgromadzenie Ogólne ONZ) Międzynarodowym Rokiem Astronomii. Wybrano w tym celu okrągłą rocznicę: w roku 1609, a więc przed 400 laty człowiek - w osobie Galileo Galilei -po raz pierwszy spojrzał na niebo przez sporządzoną przez siebie lunetę i zobaczył przez nią to „co nie śniło się filozofom”: że Księżyc ma kratery, Wenus fazy, a Jowisz księżyce. Stał się przez to jednym z autorów przełomu poznawczego pod hasłem: „zobaczyć więcej, by rozumieć lepiej”.

    zdjęcie z wikipedii: księżyc Jowisza – Europa (obraz przesłany przez Galileo)